Miałam plan ogarnięcia bloga i zdjęć przed nowym rokiem. Bezskuteczne.
Po co ja stawiam przed sobą takie zadania?
Żeby potem czuć się źle. Jedynie. Chyba.
U nas powoli. I szybko.
Ktoś się nie może doczekać siostry.
Ktoś był diabełkiem na przedszkolnych Jasełkach.
Ktoś jest zły. Niewyspany. Niecierpliwy.
Ktoś ma nawet 3 w 1.
I bolący kręgosłup.
Ktoś stracił szare komórki. I ma nadzieję, że kiedyś wrócą do formy.
Ktoś krzyczy przed kąpielą. Ktoś stara się kogoś zmanipulować. Bezskutecznie.
Ktoś walczy. Kłóci się.
A potem się godzi i mówi, że kocha.
Życie. W rodzinie. Nigdy nie jest nudno. Nawet gdyby ktoś chciał.
A ja się toczę. Denerwuję. Popłakuję. Złoszczę. Czekam.
A jeszcze Lekarz bezczelnie wyznacza mi termin porodu na 3 lutego. A miał być styczeń. I jeszcze się przy tym uśmiecha. I patrzy mi w oczy. Mężczyzna. Nigdy w ciąży nie był. Nie spieszy mu się nigdzie. Nie widzi potrzeby. Niby mnie słucha, że mam skurcze co mnie w nocy budzą, że puchnę, że żołądek i zgaga, że to, że tamto. A On się uśmiecha. I mówi, że luty. Nie wcześniej.
I ja się z tym godzę.
Nikt wokoło się nie godzi.
Hanka mówi do brzucha i namawia do wyjścia. Kochanie - bezkutecznie, chce powiedzieć, ale przecież sama tak ją swojego czasu namawiałam wierząc, że posłucha.
Wszyscy ciekawi jak Celina będzie wyglądać.
Wszyscy chcieli by już.
A ja chyba jeszcze nie jestem gotowa. Mam nadzieję, że Dziewczynka odwróciła się z pozycji miednicowej i będę miała szansę znowu rodzić naturalnie. Ale jeszcze gdy czuję potężne bóle przy skurczach chciałabym, żeby przestały boleć. Nie czuję, że chciałabym rodzić.
To tak gdzieś pomiędzy wszystkim co się dzieje.
Bo w tym międzyczasie ktoś zmienił fryzurę - dwukrotnie.
I to nie ja ;)

/zdjęcia w konfiguracji chaotycznej zgodnej z rozkładem moich szarych komórek/