pierwszy tydzień za nami

Przedszkolny.
Zaczęło się znakomicie. Hanka zachwycona. Wszystko się podobało. Ja przy odbiorze Dziecka zawsze napotkałam na przebyła atrakcje. Bo Hanka pierwsze 3 dni szła w innym zestawie ubrań niż wracała. Pierwszego dnia zalała bluzkę. Drugiego niefortunnie zrobiła siku. Zrobiła dobrze i w odpowiednim miejscu ale niefortunnie nie zdjęła do końca spodenek i rajstopek i efekt był do przewidzenia. Trzeciego zalała herbatą spodnie. Mimo wszystko Hanka dumna ze swojej samodzielności bardzo. A swoje potknięcia przedstawia z wielkim entuzjazmem.

Poniedziałek i wtorek - rewelka. Mogła być i była wzorem przedszkolaka. Ja myślę, że hormony zrobiły swoje.
Środa - zmęczenie materiału. Mówiła, że miała smutny dzień. Zaczęła dostrzegać, że inne dzieci czasami płaczą. A dlaciedo? Bo jest im smutno - najprostsze tłumaczenie.
No i czwartek - o d r a m a c i e ! Poszła. Płakała już jak Tato ją odstawiał. Cały dzień była jednym wielkim chlipoczącym i przeskakującym z kolan na kolano opiekujących się Pań smutkiem. Jak ją odbierałam, usłyszałam KRYZYS ! A od Hani - płatałam Mamusiu, duzio. Smutno mi było. Mi również. Mocno mnie przytulała i nie chciała puścić żeby choćby się ubrać. A smutek przeszedł na cały dzień i była czarna rozpacz - ja nie cę do pecztola! nie lubię ! nie cę ! nie póndę!
No a piątek. Tato odmówił odprowadzenia Dziecka do przybytku edukacji. Poszłam ja. I czułam się okropnie bo całą drogę omijałam temat z daleka. Dobrze, że daleko nie mamy. W szatni spotkałam jej koleżanki, dopytywałam czy zna, szukałam przyczyny niechęci i prawie, że podstępem i kłamstwem zostawiłam w sali - a nawet jak nie to tak się czułam. Jestem potworem. Konsekwentnym potworem. Płakała. Do śniadania. Wg relacji Pań długo siedziała przy jedzeniu i długo jej zajęło zanim dołączyła do zabawy z dziećmi. Ale jak już wstała i otrząsnęła się z rozpaczy to nie płakała ani chwili do mojego przyjścia.
A dziecko w piątek odebrałam wesołe, skore do opowiadania z torebką małych pączusiów w jednej rączce i bananem w drugiej rączce.

Rozumiem jej smutek. I jest mi smutno. Ale zostawiam ją nie dlatego, że muszę tylko wydaje mi się, że już czas. I tego się będę trzymać. Przez jakiś czas.



A z przedszkola Hanka mimo bycia chodząca rozpaczą przynosi nowe wierszyki i piosenki.
Już.
A ja, o tym co się tam dzieje dowiaduje się między wierszami albo podpatrując zabawę lego.

Myślę, że będzie dobrze.
Mam nadzieję.